29 aug Ruis en waarom ik stop met mijn smartphone

Je wil iets heel graag.
Bijvoorbeeld gezond eten, afvallen, meer energie hebben, meer sporten, op tijd naar bed gaan of vaker creatief bezig zijn, muziek maken, leuke dingen doen.
Of die studie, dat project in huis afronden of die extra stap zetten op je werk.

Je wil het zo graag omdat je iets wil bereiken. Omdat je weet dat je er goed bij voelt.
En je zo een leuker persoon bent.
Voor jezelf en je omgeving.
Omdat je er simpelweg blij van wordt.

Herkenbaar?

Toch drijf je steeds weer weg van dat gevoel.
En doe je weer wat je altijd deed.
En baal je.
En heb je het gevoel niet vooruit te komen.

Herkenbaar?

Voor mij is dit in ieder geval heel herkenbaar #confession
En laat ik beginnen met dat wat we allemaal doen; onszelf verkeerd maken.

Balen van onszelf dat we het niet voor elkaar krijgen.
Onszelf een trap onder onze billen geven en hup.
Om na een paar pogingen weer terug te vallen.
Werkt dat?

Nee, anders was het je al gelukt, toch?
Ik spreek veel klanten die vinden dat ze strenger voor zichzelf moeten zijn.
Meer discipline.
Ik geloof dat dat in veel gevallen niet de oplossing is.
Niet als dat vanuit een plek komt omdat je jezelf anders een mislukkeling vindt.
Jezelf streng toespreken, kan in het begin werken
Het zal alleen niet lang duren voordat de rebel in je opstaat en denkt; dikke doei!

Herkenbaar?
Ik denk dat het probleem al begint met het feit dat we onszelf in de kern niet goed genoeg vinden. En ik geloof dat we hier allemaal mee worstelen, in meer of mindere maten.
Bewust of onbewust.
Daar schreef ik in mijn vorige mail over en deelde mijn bijzondere ervaring.
Het voelde heel kwetsbaar om die met je te delen, en toch ben ik zo blij dat ik dat gedaan heb. Ik heb er zo’n mooie reacties op mogen ontvangen.
Mocht je hem nog niet gelezen hebben, hier kun je hem lezen. Ik ging er aardig met mijn billen bloot:)

Maar, even terug.

Kan het zijn dat jou nooit geleerd is om goed voor jezelf te zorgen?
Om te voelen wat je nodig hebt
Om te ervaren dat je helemaal ok bent, zoals je bent.
Ongeacht wat je doet (of niet doet)
Ongeacht wie je bent
We zijn zo bezig met de buitenkant, de omstandigheden dat we bijna niet meer doorhebben dat er ook een binnenkant is.
En die wil ook gevoed worden.
En die voed je NIET door streng te zijn, jezelf steeds een schop onder de billen te geven.

Die voed je met liefde.
Met mildheid, geduld, vertrouwen en kracht.
Die kunnen heel goed samen gaan.

De afgelopen jaren ben ik hier zelf al zoveel meer in gegroeid.
Zoveel meer bewust geworden van waar ik mezelf te kort doe.
En toch..

Ook ik doe dingen die mij niet voeden (ja ik ben ook mens)
En daar geef ik mezelf niet voor op de kop. Ok, soms wel:)
En ik wil hier wel beter in worden. Beter worden in dat doen wat mij voed.
En dat is vandaag misschien iets anders dan volgende week.

En dat is niet makkelijk.
Het vraagt een bepaalde mate van rust en helderheid om dat te zien en te voelen.
Als je alsmaar doorgaat en niet te tijd en moeite neemt om te kijken naar jezelf en je leven dan is dit bijna niet mogelijk.

Nu kwam ik laatst tot een heel mooi inzicht die ik meteen ben gaan toepassen.
Ik kreeg een mooie oefening van mijn coach:
Maak een ruislijst.

Een lijst waarop je alles schrijft wat je in de weg staat om te zijn wie je wil zijn, om te doen wat je wil doen en wat je energieslurpers zijn. Dat kunnen ook open eindjes zijn. Contacten die niet goed afgesloten zijn.
Het werd een lange lijst.
En ik zal wat van mijn ruislijst met je delen en de keuzes die ik daarbij gemaakt heb:

ongezond eten (vooral chips voor eten/ ‘s avonds)
koffie; ik weet dat ik daar niet goed op reageer en toch kan ik de cappuccino’s niet laten
te veel op internet zitten; doelloos surfen, social media kijken, appen etc
niet kiezen en daardoor geen focus hebben
te veel willen (omdat ik niet kan kiezen)
alcohol drinken; ook hiervan weet ik dat mijn lijf er niet goed op reageert; ik word er heel moe van.
te weinig bewegen
dingen niet afmaken en uitstellen
rommel in huis, op computer, in mailbox.
gedachten die me niet voeden.
alles zelf willen doen en geen hulp vragen
ja zeggen wanneer ik nee voel
te vaak teveel mensen om me heen (als introvert persoon laad ik op van alleen zijn)

“Wat kost me deze ruis?” Was de vraag die ik me daarop stelde.
Ik weet dat als ik me laat verleiden door de ruis, of duiveltjes, die dingen waar ik stiekem in wegvlucht, ik veel minder energie heb.

Energie is mijn hoogste goed zodat ik een leukere moeder, partner, vriendin etc ben.
Mijn energie heb ik nodig om de praktijk goed te kunnen runnen, een goede coach te zijn, te kunnen groeien met mijn bedrijf en om nieuwe dingen te leren.
Te veel ruis op de ‘lijn’, gaat ten koste van de persoon die ik ben en wil zijn.
Gaat ten koste van mijn dromen en verlangens.

Uitdaging
Voordat ik deel welke keuzes ik hierin hebt gemaakt (en wat er daadwerkelijk al veranderd is), wil je uitdagen om ook een ruislijst te maken. Schrijf zoveel mogelijk op!
Geen goed of fout.

Noteer welke acties, handelingen, situaties er nu voor zorgen dat je niet doet wat je wil doen. Dat je in niet-helpende patronen valt. Dat je in cirkels blijft draaien en voor je gevoel weinig verandering realiseert. Waar vlucht je in weg?

Schrijf vervolgens op wat het je kost. Wat kost het je om te blijven doen wat je doet?
En
Hoe zit het ideale plaatje er uit als je dat niet meer zou doen?
Hoe zou je je dan voelen?
Wat zou je dan wel doen?
Of waar zou je dan mee stoppen.

Ga hier goed voor zitten. Zorg dat je geen afleiders (ruis) hebt en neem hier de tijd voor.

Keuzes
Toen ik dit lijstje voor mezelf gemaakt en voelde wat het me kost om te veel ruis op de lijn te hebben, heb ik keuzes gemaakt.
En eentje is best rigoureus.
Ik ben gestopt met koffie drinken. haha, nee dat is niet de rigoureuze. Al voelde ik daar ook lang weerstand bij. Is vaak hé, bij een verslaving:)
Ik heb mezelf de vraag gesteld of ik bereid ben om 100% koffievrij door het leven te gaan. Een spannende. Nooit meer. Ik weet namelijk dat van 1, vaak 2 komt.

En
Ik heb besloten om mijn smartphone weg te doen en in ieder geval dit jaar (en misschien wel een heel jaar) met een nokia op pad te gaan.
Eerlijk, ergens schaam ik me dat dat blijkbaar nodig is.
Ik heb eerder geprobeerd om mijn internetgebruik te minderen.
Maar inmiddels weet ik dat alles op die telefonen (alle apps, google etc) gebouwd is om je er zo lang mogelijk bij te houden. En dat wordt alleen maar meer!
En ik wil dat niet meer voor mezelf.
Ik geef gewoon eerlijk toe dat ik verslaafd ben.
Te vaak ga ik te laat slapen omdat ik hem niet weg kon leggen (of weg legde en hem toch weer pakte).
Te vaak ben ik half aanwezig bij mijn kinderen, mijn man of in een gesprek omdat die telefoon aan me trekt.
Te vaak vind ik dat ik nog even iets moet doen op dat ding voordat ik echt ga doen wat ik ‘moet’ doen.
Te vaak voelt mijn hoofd overvol en pomp ik het nog voller door doelloos op mijn telefoon te scrollen.
Te vaak het gevoel of de druk van altijd bereikbaar zijn.
En dat gaat alleen maar meer worden ipv minder.
Het kost me teveel.

Op vakantie heb ik er amper tijd op doorgebracht.
Het gaf me zoveel meer rust (en daardoor vrijheid).
Ik heb al jaren een hang naar meer rust en vrijheid.
En deze keuze past daar voor mij heel goed in!

Ik weet dat ik zelf mag kiezen hoe ik met mijn tijd en energie om gaat. Net als jij!

Ik ben de enige die deze keuze kan, mag en móet maken.
Het zal even wennen zijn.

Alleen al praktisch gezien (niet nog even geld overmaken bij de supermarkt, de tomtom weer nieuw leven inblazen, niet even appen en de parkeermeter aanzetten)
Maar het voelt ook kwetsbaar om uit allerlei whatsapp groepjes te stappen en te delen waarom.
Want het is natuurlijk geen ‘normale’ keuze.
Maar ook klanten die niet meer even kunnen appen voor een vraag.

Ga ik daar teveel bij stil staan, dan ga ik weer twijfelen.
Maar zodra ik weer stilsta bij waarom ik deze keuze heb gemaakt. En bijvoorbeeld met anderen deel over mijn keuze, dan voel ik weer waarom ik deze keuze gemaakt heb. Vanuit welk verlangen.

Dus, het is de wereld in:)
Vanaf 1 september ben ik niet meer per whatsapp bereikbaar.
En datzelfde geldt voor mijn collega Cindy.

Uiteraard is mailen, bellen en smsen mogelijk. Sms graag alleen gebruiken als het belangrijk is dat we snel reageren (bijv bij een last minute afzegging).

Ik laat je over een tijdje weten hoe het experiment me bevalt:)

Terug naar blogoverzicht:

Meer Food for Thought