Het afgelopen jaar zijn er een aantal momenten geweest waarin ik enorm geraakt werd in de steun die ik ervaarde van mannen.

Al meerdere keren heb ik gedacht er over te willen delen en nu klim ik dus zomaar in de pen, niet eens wetende wat ik dan precies wil zeggen, anders dan deze koesterende en helende momenten delen.

Het ‘begon’ in Egypte.

Toen ik daar een jaar geleden was, gingen we als groep een rondreis maken en diverse tempels bezichtigen.

Als het klopte gingen we er klanken.

Nu moet je weten dat verboden is in Egypte om te mediteren en te zingen in tempels

In het begin was er vaak een vijandige sfeer: het gevoel iedere moment betrapt te worden, het daadwerkelijk wegsturen van bewaking en achteraf het afkopen van politie/bewaking.

Naarmate we verder op reis waren, de aard van de tempels veranderde en onze energie zachter werd (zou het met elkaar te maken hebben) werd dit gevoel en de ervaring van, we doen iets wat niet mag, minder.

Opeens werd er een oog dicht gedaan en hielden ze bezoekers op afstand zodat wij ons ‘ding’ konden doen,

En die keer dat er een bewaker was die vroeg of hij ons zou filmen zodat we zelf ook beeldmateriaal hadden.

Dat we na afloop bedankt werden voor ons zang en allemaal een liefdevol hand kregen en de dankbaarheid en respect te zien was in zijn ogen

Het raakte me diep.

Dat deze mannen ons faciliteerde in het werk wat we deden.

Ow en dan die keer dat er ‘per ongeluk’ een man binnenkwam lopen in de tempelruimte waar we gingen klanken en met ons mee ging klanken. Hij had natuurlijk geen idee waar hij in belande. Ook dit was zo’n prachtig, kloppend moment. Voor hem, voor ons.

Afgelopen zomer, tijdens een andere retraite.

Het was de eerste dag.

Ik wist, zodra ik een voet aan de grond zette, dat deze reis mede ging over mijn relatie tot mannen.

Ik deed/doe daar iets in en kon er geen vinger op leggen.

De oefening was elkaar welkom heten.

Een helft stond in de ruimte met een blinddoek om.

De andere helft liep door te ruimte om degene die in de ruimte stonden welkom te heten.

Op een gegeven moment kwam er iemand voor me staan en ik voelde direct dat dat een man was.

Al snel voelde het alsof er achter me en naast me ook mannen kwamen te staan (kans is heel klein dat dat echt zo was, maar omdat ik geblinddoekt was, kon ik dat niet zien)

Opnieuw weer dat gevoel van gedragenheid en gesteund worden door mannen. Maar ook zoveel liefde.

De tranen rolde over mijn wangen, onder mijn blinddoek door.

Vervolgens veegt deze man met zoveel tederheid mijn tranen weg met zijn vingers en zegt

“Je bent welkom met al je emoties”

.

.

En dan gisteren..

De aanleiding denk ik dat ik nu dus wel hierover deel.

Gisteren stond er ineens een pakketje voor mijn deur, met daarin een kaars van de man met wie ik de afgelopen 10 maanden een liefdesrelatie heb gehad.

Twee weken geleden hebben we afscheid van elkaar genomen. Wat prachtig was en tegelijkertijd ook verdrietig.

En gisteren stond de kaars voor mijn deur, waarvan ik wist dat deze nog zou komen.

Met de meest prachtige woorden erbij, waarbij vooral de laatste zin me raakte (die niet los staat op zichzelf)

” Brand deze kaars helemaal op en herinner de mooie momenten. Ook deze kaars gunt jou weer een nieuwe kaars met mooie nieuwe herinneringen”

Ook..

Een man met zo’n groots hart.

Beiden zo onwijs dankbaar voor het pad wat we ‘even’ samen hebben mogen lopen en beiden voelend dat we elkaar los hebben te laten, ondanks de prachtige liefde die we ervaren.

Er is even geen slotconclusie, inzicht etc, anders dan dat ik zeer dankbaar ben voor al deze prachtige ervaringen er geraaktheden en dat waar ik toe uitgenodigd wordt én aanga in dit leven.

Hoe rete spannend dat soms ook voelt.

En ook gewoon een dikke dankjewel voor de mannen in mijn leven.